Het is bijna zo ver!

Lieve familie en vrienden,

Ons eerste blogje! Want over vier dagen is het al zo ver: we gaan naar ZAMBIA!

10 weken geleden alweer, begonnen we aan de minor Public Health Promotion (algemene gezondheidsbevordering) en uiteraard willen we jullie de mooie verhalen over de voorbereiding op onze reis niet onthouden. Omdat van ons alle drie de familieleden en vrienden meelezen, leer je in dit eerste blogje ons alle drie ook een beetje beter kennen.

We vliegen 15 december om 20:45 van Düsseldorf naar Lusaka in Zambia en de volgende dag reizen we af naar Lubwe. Daar zullen we vier weken in een ‘Mission Hospital’ verblijven. We slapen in een nonnenhuisje naast het ziekenhuis en zullen overdag aan het werk zijn op de zwangeren- en verlosafdeling. Op de verlosafdeling zullen we gaan onderzoeken hoe de huidige manier van reanimatie daar is en in hoeverre ze zich aan de scholingen en protocollen houden die ze daar gekregen hebben. We hebben voor dit project gekozen omdat uit onderzoek is gebleken dat er per jaar 13.260 baby’s in Zambia overlijden aan de gevolgen van zuurstoftekort rondom de geboorte. Dit kan verholpen worden door adequate reanimatie- en beademingstechnieken te gebruiken, aan ons de taak om te onderzoeken of dit ook daadwerkelijk adequaat gebeurt. Een interessant, maar ook heftig onderwerp.

Na deze vier weken, hebben we nog 1 week over in Zambia. We reizen terug naar de hoofdstad Lusaka, om vervolgens door te reizen naar Livingstone. Daar willen we graag op safari, een bezoek brengen aan de Victoria Falls en een weekje lekker genieten van al het moois dat dit deel van Zambia te bieden heeft.

Tijdens de voorbereidingen op de reis werd al gauw duidelijk hoe ons team in elkaar zit. Anne is van de lijstjes. Zo begon ze al maaaanden van tevoren een paklijst waarop we allerlei ontzettend belangrijke spullen konden schrijven die we vooral niet moesten vergeten. Een opsomming van de eerste 3 items op de lijst: een go pro, een strandbal en kaarsen. Klinkt logisch, toch? We waren overigens erg opgelucht toen bij het het boeken van de tickets bleek dat we 30 kilo bagage p.p. mee mogen! Jorien is van de praktische zaken; zij zocht de goedkoopste ticketprijzen uit en regelde het boeken hiervan. Ook ging zij over de lay-out van ons plan van aanpak: ‘Oh… hebben jullie groen gekozen...? Mag ik het nog veranderen?’. Tot slot is Lotte van de communicatie, is het niet naar mensen waar we écht wat aan hebben (denk aan externe en interne stagebegeleiders/zusters uit het ziekenhuis) dan wel van communicatie naar mensen die niet per se betrokken waren bij ons project. Menig maal kreeg zij de vraag of dit goed ging komen in Afrika… Lotte zonder WhatsApp en alle andere dingen die zij doet op haar apparaat. Een prima team dus, allemaal gezegend met een flinke dosis droge humor en flauwe grappen. Soms was serieus werken best een opgave, maar uiteindelijk is het gelukt… hij is af: ons plan van aanpak, en dat in het Engels! We zijn apentrots op de mooie 8.6 die we hiervoor kregen, vooral omdat bleek dat we alle drie over een sterk staaltje ‘make that the cat wise’-Engels beschikken.

Een gezamenlijke passie van ons drieën, is eten. Tijdens de dagen waarin we op school aan het plan van aanpak hebben gewerkt, was hier een schappelijke hoeveelheid van aanwezig. De afspraak was dat iedereen om de beurt voor wat lekkers zorgde, maar vaak kwam het er op neer dat iedereen wel iets bij zich had. Dit varieerde van chocolade (veeel chocola) tot dadels met monchou en een lading stokbroden met smeerseltjes in de pauze.

Ook zijn er 3 gezellige etentjes geweest, telkens bij een van ons thuis. Dit om elkaar, maar ook de uitzwaaiers, huisdieren, woonomgeving én ieders kookkunsten beter te kunnen leren kennen. De afspraak was: iedereen maakt één gang, waarvan de gastvrouw zich over het hoofdgerecht ontfermt. Zo zaten we in de zomer bij Jorien lekker aan de Gnocci, had Anne lekkere varkenslappen met appelstroopsaus gemaakt en gingen we twee weken geleden bij Lotte aan tafel voor een lekkere pasta-ovenschotel. Wat we in Zambia gaan eten? We hebben geen idee, we zijn in ieder geval gewapend met soepjes, sultana’s, chocola (veeeel chocola) en stroopwafels.

En nu is het dan al bijna zo ver, nog 4 dagen geduld en we gaan… het begint stiekem al een beetje spannend te worden. 

Wat we helaas niet weten, is de stand van zaken wat internet betreft. Het kan zo zijn dat dit de laatste blog is die wij hier schrijven… in dat geval horen jullie uiteraard onze verhalen achteraf! 

We keep joe hopelijk posted!

Liefs,

Anne, Jorien & Lotte